شیخ سیف الدین صوفی بر قبرستانی می گذشت از او خواستند که مُرده ای را تلقین کند و او این چنین خواند: 

گر من گنه جمله جهان کردستم

لطف تو امید است که گیرد دستم

گفتی که به وقت عجز دستت گیرم

عاجز تر از اینم مخواه که اکنون هستم